Różaniec 10/2025 (880) (PDF)

Zdarza się czasami, że rodzina, która przychodzi do kancelarii, żeby zorganizować pogrzeb mamy, prosi, abym jeszcze poświęcił różaniec.

Kiedy widzę, jak kładą na stoliku nowiutki, pytam, dla kogo ma on być. „Chcemy go włożyć mamie do trumny, bo ten, który ma, jest już zniszczony”. I dziwią się, gdy mówię: „Właśnie ten różaniec, którego paciorki wytarły się od modlitwy, włóżcie mamie w zastygłe ręce. Ten jest najcenniejszy. Nowy, choćby najpiękniejszy, jest nic nie wart, kiedy nikt na nim się nie modlił”.

Nie wiem, który różaniec mi włożą do trumny. Miałem ich przecież wiele: ten sprzed I Komunii Świętej albo z drewnianych koralików na sznurku z czasów młodości i rekolekcji oazowych. Mam też przywieziony z Rzymu, z Lourdes, z Fatimy, z Medziugoria czy z Ziemi Świętej. I jeszcze ten, który noszę na palcu w formie obrączki. Ostatnio otrzymałem też jeden od Rycerzy Kolumba podczas ceremonii przyjęcia mnie w ich szeregi. One wszystkie przypominają mi różne etapy mojego życia: dzieciństwo i młodość, czas odczytywania drogi życiowej i dojrzewania do kapłaństwa.

W numerze październikowym piszemy, dlaczego warto sięgać po różaniec, jakie ma to przełożenie na nasze życie i czego nas uczy. Stereotypowo różaniec przypisujemy osobom starszym. To jednak nieprawda, że tylko oni praktykują tę modlitwę, bo sięgają po nią ludzie w różnym wieku i z różnym doświadczeniem życia duchowego. A kto raz zacznie ją odmawiać, nie chce jej porzucać. To modlitwa zarówno dla zapracowanych, jak i dla osób na urlopie czy na spacerze. Można ją odmawiać w kościele i w domu. Jest prosta i głęboka, dostępna dla każdego: dla neofitów i tych, którzy trwają przy Bogu od wielu lat.

Papież Benedykt XVI podkreślał, że różaniec jest modlitwą nie tylko pokornych i maluczkich, lecz także najwznioślejszych duchów w Kościele. Jest modlitwą teologów, doktorów, myślicieli i świętych.

Jeżeli do tej pory się zastanawiałeś, czy różaniec jest modlitwą dobrą i odpowiednią dla Ciebie, czy pasuje do Twojego wieku, pozycji społecznej, wykonywanej pracy, to po przeczytaniu październikowego „Różańca” nie będziesz miał żadnych wątpliwości, że to „strzał w dziesiątkę”. I już nigdy nie rozstaniesz się z różańcem, aż kiedyś wytarty, poreperowany włożą w Twoje zastygłe ręce jako „przepustkę do nieba”.

ks. Szymon Mucha – redaktor naczelny „Różańca”