Znam takich, którzy twierdzą, że wystarczy uporządkować świat wokół siebie – ubrania w szafie, naczynia w kuchni, a nasze życie zacznie wyglądać tak, jak chcielibyśmy, aby wyglądało.
A ja myślę, że to nie takie proste. Jeśli o mnie chodzi, to w sprawach duszpasterskich lubię mieć porządek: przygotowuję za każdym razem scenariusz na różne wydarzenia czy uroczystości i wtedy jestem spokojny. Jednak jeśli chodzi o mój pokój, nie zawsze jest tak pięknie. Dzięki Bogu moi przyjaciele, znając mnie, nie dopuszczają do tego, aby mieszkanie wyglądało jak po przejściu tornado.
Fascynująca jest lektura żywotów świętych, którzy piszą o tym, co dzieje się w ich duszy. Dzienniczek św. Faustyny, Dzieje duszy św. Teresy to piękne i głębokie przemyślenia, a nawet mistyczne rozmowy z Jezusem. Znajdziemy tam wskazówki, jak się modlić, jak przyjmować wolę Boga, jak pokonywać lęk i podejmować walkę z szatanem. Czytając je, widzimy, że rozwój duchowy i porządkowanie duszy to proces całego życia, a nie tylko jednorazowy zryw. I że na tej drodze doskonalenia się i zbliżania do Boga są wzloty i upadki.
Czas Wielkiego Postu jest piękną okazją do tego, aby zajrzeć w głąb swojej duszy i zapytać: „Duszo oziębła, czemu nie gorejesz? Serce me, czemu całe nie truchlejesz?”. Tych czterdzieści dni, które daje nam Kościół, to czas na uporządkowanie naszych spraw duchowych.
Bł. brat Idzi z Asyżu mówił, że „ten, kto bardziej troszczy się o swoją duszę, bardziej troszczy się także o dusze swoich przyjaciół”. Zacznijmy więc od codziennego rachunku sumienia, który wyrabia wrażliwość. Najpierw „przypatrz się, duszo, jak cię Bóg miłuje”, a potem uznaj swój grzech i nazwij go po imieniu, by powiedzieć: „Jezu! Bądź miłościw duszy mojej!”
Od dwóch lat modlę się za księdza, który po 12 latach porzucił kapłaństwo. Był dla mnie jak syn. Na początku błagałem Boga, aby zmienił decyzję i wrócił. Teraz kiedy urodził mu się syn, codziennie proszę o zbawienie jego duszy. Oddałem go w ręce Matki Bożej i ufam, że Ona wyprosi dla niego tę łaskę. „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?” (Mt 16, 26).
Robiąc porządek w swojej duszy, pomyślmy też o duszach zniewolonych przez grzech. One potrzebują ratunku, aby nie zostały potępione. Słowa Pana Jezusa do s. Faustyny niech będą dla nas zachętą i wskazówką: „Masz ratować dusze ofiarą i modlitwą. Modlitwą i cierpieniem więcej zbawisz dusz, aniżeli misjonarz przez same tylko nauki i kazania” (Dz. 1767).
ks. Szymon Mucha – redaktor naczelny „Różańca”
