Niestety, miałem w dzieciństwie dość spokojny charakter i moją ulubioną rozrywką było czytanie książek. Do takiego dziecka trudno się przyczepić. Co innego moi koledzy czy kuzyni – szczególnie ci, dla których nocleg we własnym łóżku czy parę minut spędzonych nad szkolnym zeszytem były tylko niepotrzebnym epizodem w zabawach po podwórku i w wymyślaniu nowych psot. jednak moja matka pilnowała sprawiedliwości w sposób absolutny: każda czekolada była dzielona równo pomiędzy rodzeństwo, każdy dostawał jednakowe kieszonkowe, ale także jednakową liczbę obowiązków, chociaż zróżnicowaną w zależności od wieku i zdolności. Podziwiam to po latach.
Każde dziecko jest inne. Ma swoje wady i zalety. Pamiętam rozmowę z pewną starszą, scliorowaną kobietą i jej wielki dylemat. Zastanawiała się, którego z dwóch synów powinna bardziej kochać i otaczać swoją opieką i modlitwą. Czy tego zdolnego, pracowitego, właściciela firmy, troskliwego męża i ojca? Czy tego drugiego, który rozbił rodzinę, roztrwoni! pieniądze, a w dodatku nie zamierza się poprawić? Mówiła mi: „Może to właśnie jemu matczyna miłość jest bardziej potrzebna, może jeszcze dzięki niej stanie na nogach”. Obecny numer poświęcamy więc naszej miłości do własnych dzieci, ale także naszej niechęci do nich. Zatrzymujemy się na tych – ulotnych na ogół – momentach, kiedy nagle mamy dość ich grymasów, kaprysów i błędów. Kochamy je, lecz przez chwilę ich nie lubimy. Czy to naturalne? Jak sobie z tym radzić? Zapraszamy, by śledzić refleksje naszych autorów.
Majowy miesiąc jest zielony, matczyny, maryjny. Życzymy, by udały się pierwsze wspólne biwaki i spacery po kwitnących wreszcie lasach. Niech zdarzą się wspólne pokłony przed majowymi kapliczkami. Niech rodzice i dzieci znajdują wspólne serce. Drogie Mamy, przyjmijcie, proszę, życzenia od całej redakcji.
ks. Janusz Stańczuk – redaktor naczelny
