Różaniec 6/2024 (864)

Ktoś może powie, że temat numeru czerwcowego jest taki banalny. Tyle przecież słów już powiedziano o modlitwie. O czym tu jeszcze można napisać?

A jednak można. Przypominają mi się słowa, które często słyszę z ust parafian: „Ksiądz to jest specjalistą od modlitwy, a ja to modlę się tak prosto, jak umiem”. Ani ja nie jestem „specjalistą”, ani ci, którzy tak mówią, wcale gorzej się ode mnie nie modlą, a może nawet piękniej i gorliwiej niż ja. Ja, choć już 35 lat jestem kapłanem, wciąż uczę się modlitwy jak dziecko, walczę o modlitwę jak zapaśnik, błagam o ten dar dla siebie i tych, którym w modlitwie przewodzę.

Modlitwa Kościoła to wielki skarbiec, z którego można czerpać, ile się chce i zawsze będzie pełny. Lubię modlić się w ciszy pustego kościoła, w którym nieraz leżąc krzyżem przed tabernakulum, zalewałem się łzami. Lubię się modlić, kiedy na Mszy Świętej widzę ludzi wsłuchanych w słowo Boże, ale też wypowiadających razem ze mną całym sercem i pełnym głosem słowa modlitwy. Podczas swoich rekolekcji kapłańskich bardzo lubię wspólną modlitwę Liturgią Godzin, i to jeszcze śpiewaną. Na co dzień sam odmawiam przecież brewiarz, a w chórze ta modlitwa przenika bardziej do mojego umysłu i serca.

Cieszę się, kiedy mogę prowadzić nabożeństwa – drogę krzyżową, różaniec – bo czuję, że dzieląc się tym, co mam w sercu, z innymi i wypowiadając to głośno, sam głębiej wnikam w tajemnice zbawienia. Pamiętam jak podczas „Godziny dla Jezusa” – adoracji młodzieżowej przed Najświętszym Sakramentem – rozdałem kartki z tekstami psalmów. Każdy mógł po chwili osobistej modlitwy wypowiedzieć fragment, którym chciał się pomodlić głośno. Na tle cichej melodii kanonówz Taize słychać było z różnych stron kościoła krótkie, przeplatające się wołania: prośby, dziękczynienia, akty skruchy i żalu, uwielbienia. Czuliśmy, że modlitwa wręcz unosi się w powietrzu.

„Panie, naucz nas modlić się” (Łk 11,1), prosili Apostołowie, którzy byli wiele razy świadkami modlitwy Jezusa. I to wołanie winniśmy często powtarzać. Pamiętajmy, że modlitwa to z jednej strony mój wysiłek, kiedy znajduję czas i miejsce, by słowem i myślą trwać w jedności z Bogiem. Modlitwa to też dar i łaska, o którą trzeba prosić każdego dnia. I nie chodzi wcale o to, by stać się „mistrzem modlitwy”, ale każdego dnia trwać na modlitwie, by za Mickiewiczem powtórzyć: „Panie! Czymże ja jestem przed Twoim obliczem? – / Prochem i niczem; / Ale gdym Tobie moję nicość wyspowiadał, / Ja, proch, będę z Panem gadał”.

ks. Szymon Mucha – redaktor naczelny „Różańca”