Jest to pierwszy tom kolekcji Lectio divina na każdy dzień roku, która będzie liczyła 17 tomów. Niniejszy tom to niezawodna pomoc wprowadzająca w tajniki modlitwy Słowem Bożym na każdy dzień Adwentu. Oparty jest na Słowie Bożym, zaczerpniętym z Lekcjonarza Mszalnego, które czyni z niego prawdziwą księgę wychowania w wierze i codziennej modlitwy.
Lectio divina („czytanie pism Bożych”), zarezerwowane dla każdego chrześcijanina i całego Kościoła, „polega na czytaniu fragmentu biblijnego, w świetle Ducha Świętego, w taki sposób, że przeczytane, poddane medytacji i przyjęte do realizacji Słowo Boże, staje się prawdziwą modlitwą i przemienia nasze życie”. Znajdziemy w nim praktyczne wskazówki, jak czytać Słowo Boże, rozmyślać nad nim, modlić się nim i kontemplować, aby wreszcie przejść do działania i zachowywania go w życiu. Ponadto jako lekturę duchową na każdy dzień książka proponuje bogate w treści rozważania m.in. Ojców Kościoła, Henri Nouwena, sługi Bożego Jana Pawła II, Benedykta XVI.
Czy można na ziemi osiągnąć szczęście? Bł. ks. Ignacy Kłopotowski, kapłan głębokiej wiary, odpowiada twierdząco. Realizując ideał chrześcijańskiej doskonałości, mający swe źródło w Ewangelii, można już w doczesności doznać przedsmaku szczęścia, jakie czeka nas w przyszłym życiu. Bóg bowiem z miłości przeznaczył nas dla siebie. Gdy świat proponuje nam bardzo kosztowne i zatrute ułudy szczęścia, sięgnijmy po proste, ale zdrowe propozycje bł. Ignacego.
Jako duszpasterz, wydawca i redaktor ks. Ignacy okazał się niestrudzonym apostołem głoszącym potrzebę nawrócenia i dążenia do świętości. Wyjaśniał rzeszom wiernych i czytelnikom, że sakrament pokuty to wielki dar miłosiernego Jezusa: ,,Serce Jezusa przepełnione miłosierdziem czeka, abyśmy z tego skarbca czerpali dla siebie i dla innych".
Rozważania różańcowe w układzie brewiarzowym, które weźmiecie do ręki, mają za zadanie uruchomić wyobraźnię i wprowadzić w kontemplację, dzięki której człowiek zanurza się w tym, co jest jej przedmiotem. Dzisiaj, kiedy widzimy u wielu ludzi ochrzczonych ubóstwo ducha, brak czasu na modlitwę, Różaniec staje się szkolą modlitwy, w której przechodzimy z Maryją przez sceny z Ewangelii, „by czytać Chrystusa, by wnikać w Jego tajemnice, by zrozumieć Jego przesianie” (RVM, 14).
Rozważając starożytne określenia Maryi, zaczerpnięte z Biblii i z liturgii, odnajdujemy w nich nasze własne powołanie do świętości. Każde z tych wezwań kończymy ufną prośbą, zwracając się do Maryi: „Módl się za nami!”. Ona jest bowiem najpewniejszą Przewodniczką na drodze do świętości i Orędowniczką u Syna. Taka sama jest rola Kościoła, jako wspólnoty zbawienia. (...)
Litania loretańska jest nie tylko szkołą pobożności maryjnej, lecz także prawdziwym traktatem o misterium Kościoła. (...) Prosząc: „Módl się za nami”, pozwalamy im - Maryi i Kościołowi - zanosić nasze modlitwy wprost do Zbawiciela. Dzięki temu pośrednictwu modlitwa warg staje się kontemplacją tajemnic zbawczych.
Świat potrzebuje zmartwychwstania, świat musi się podnieść w jaśniejącym świetle nadprzyrodzoności, świat potrzebuje pełni Ducha Świętego, którego tak bardzo mu brakuje. Przyjdź, o Maryjo, otoczona chwałą w niebie w Twym nieskalanym ciele, w blasku Twego dziewictwa; przyjdź, o Królowo nieba i ziemi, i uchroń nas przed grożącym nam upadkiem. Dałaś nam swój różaniec jako ostateczny ratunek, niech więc on nas wybawi. (…)
Nie masz jeszcze konta?
Utwórz konto