Od najdawniejszych czasów chrzest jest udzielany dzieciom, ponieważ jest laską i darem Bożym, które nie zakładają ludzkich zasług. – KKK 1282 –
Aby mogła rozwijać się łaska chrztu, ważna jest pomoc rodziców. Na tym polega także rola rodziców chrzestnych, którzy powinni być głęboko wierzący, a także zdolni i gotowi służyć pomocą nowo ochrzczonemu, zarówno dziecku, jak dorosłemu, na drodze życia chrześcijańskiego. – KKK 1255 –
Ochrzczeni stali się „żywymi kamieniami”, „budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo” (1 P 2, 5). Przez chrzest uczestniczą oni w kapłaństwie Chrystusa, w Jego misji prorockiej i królewskiej; są „wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym”, aby ogłaszać „dzieła potęgi Tego, który (ich) wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła” (1 P 2, 9). Chrzest daje udział w kapłaństwie wspólnym wiernych. – KKK 1268 –
Nasz Bóg jest potężnym Bogiem. Jest tak piękny, że nie moglibyśmy normalnie żyć tu na ziemi, jednocześnie patrząc na Jego oblicze. Kiedyś tak będzie, zobaczymy Go twarzą w twarz. Ale jeszcze nie dziś. Dziś może nam tylko zostawiać znaki. Pierwszy znak, jaki Bóg ma dla człowieka dotkniętego grzechem pierworodnym, to publiczne obmycie, które dokonuje się w chrzcie świętym. Dziecko przyniesione przez rodziców do kościoła witane jest we wspólnocie chrześcijan tak zwanym „znakiem czynu i słowa”. Czynu, to znaczy trzykrotnego zanurzenia dziecka w chrzcielnicy napełnionej wodą lub trzykrotnego polania go wodą po główce. A przy tym kapłan wypowiada słowa: „…(imię dziecka), ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.
Pamiętam, jak kiedyś pokazywałem chrzcielnicę pewnemu kilkuletniemu chłopczykowi, wyjaśniając, do czego ona służy. Kiedy chłopiec usłyszał o potrójnym zanurzeniu dziecka, to ze śmiertelną powagą zapytał, czy nie można by w miejsce chrzcielnicy wstawić kabiny prysznicowej. Pewnie chciał przez to powiedzieć, że usprawniłoby to przebieg sakramentu chrztu i uczyniło ceremonię bardziej ciekawą. Ale przecież nie o to w tym wszystkim chodzi.
Od chwili polania wodą i wypowiedzenia sakramentalnej formuły przez szafarza chrztu świętego nowo ochrzczony należy do wspólnoty Kościoła i może korzystać z wszelkich łask, jakie Bóg zsyła na Kościół. Ma prawo do korzystania z innych sakramentów, ma prawo czerpać z wszelkiego dobra duchowego, jakim cieszy się Lud Boży. Sakrament chrztu w sposób tajemniczy łączy nas z osobą Jezusa Chrystusa.
Fragment książki: «Droga do Nieba Chrzest» ks. Piotr Pawlukiewicz
Wydawnictwo Sióstr Loretanek
