Co jest niezbędne, by osiągnąć zbawienie i życie wieczne? Kościół naucza, że dla człowieka wierzącego konieczne do zbawienia są sakramenty Nowego Przymierza.
Niniejsza książeczka, wchodząca w skład serii „Droga do Nieba” to mały przewodnik i specyficzny elementarz. Autor dzieli się swoją wiedzą, przemyśleniami i doświadczeniem kapłańskim, ilustrując wybrane formuły katechizmowe przykładami z życia. (...)
Obrazek zawiera Obietnice Serca Jezusowego, które dał Zbawiciel Świętej Małgorzacie Marii Alacoque. Format obrazka to 7,5 x 14 cm.
Obietnica Serca Jezusowego; Przystępującym przez dziewięć z rzędu pierwszych piątków miesiąca do Komunii świętej dam łaskę pokuty ostatecznej, że nie umrą w stanie niełaski ani bez sakramentów świętych, a Serce moje będzie im pewną ucieczką w ostatniej godzinie życia.
O początkach i rozwoju niektórych nabożeństw warto niekiedy pisać – po to, by w końcu zebrać nagromadzone o nich wiadomości i poszczyć o nowe, w międzyczasie odkryte, źródła, tak żeby dotyczący ich materiał ukazać w nowym świetle. Taki właśnie cel przyświeca niniejszemu przedstawieniu pewnego etapu historii modlitwy różańcowej. Składające się na to opracowanie różne studia nad nabożeństwem różańcowym – obejmujące okres od roku 1475 do roku 1572 – stanowią, każde na swój sposób, przyczynki do lepszego poznania owego nabożeństwa, chociaż – co jest oczywiste – nie zamierzają ani nie mogą dać pełnej o nim wiedzy, a przy tym nie wyczerpują też tego tematu.
W różańcu nasze życie splata się z życiem Matki Bożej. Sytuacje z codzienności stają się jakby odbiciem wydarzeń ewangelicznych. Idziemy drogą Maryi, kroczymy Jej śladami - to nam daje odwagę, uwalnia od lęku... W ten sposób modlitwa różańcowa, która jest łącznikiem między niebem a ziemią, staje się siostrą ikony, nazywanej oknem ku wieczności. Czasem, w chwilach ciężkich, kiedy nawet powtarzanie Zdrowaś Maryjo wydaje się być ponad nasze siły, wystarczy przesuwać wzrok z jednej ikony na drugą, by w ten sposób złączyć swoje życie i swoje cierpienie z życiem Jezusa i Maryi. Zawsze odnajdziemy się w którejś z tajemnic.
Od najdawniejszych czasów chrzest jest udzielany dzieciom, ponieważ jest laską i darem Bożym, które nie zakładają ludzkich zasług. – KKK 1282 –
Aby mogła rozwijać się łaska chrztu, ważna jest pomoc rodziców. Na tym polega także rola rodziców chrzestnych, którzy powinni być głęboko wierzący, a także zdolni i gotowi służyć pomocą nowo ochrzczonemu, zarówno dziecku, jak dorosłemu, na drodze życia chrześcijańskiego. – KKK 1255 –
Ochrzczeni stali się „żywymi kamieniami”, „budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo” (1 P 2, 5). Przez chrzest uczestniczą oni w kapłaństwie Chrystusa, w Jego misji prorockiej i królewskiej; są „wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym”, aby ogłaszać „dzieła potęgi Tego, który (ich) wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła” (1 P 2, 9). Chrzest daje udział w kapłaństwie wspólnym wiernych. – KKK 1268 –
Nasz Bóg jest potężnym Bogiem. Jest tak piękny, że nie moglibyśmy normalnie żyć tu na ziemi, jednocześnie patrząc na Jego oblicze. Kiedyś tak będzie, zobaczymy Go twarzą w twarz. Ale jeszcze nie dziś. Dziś może nam tylko zostawiać znaki. Pierwszy znak, jaki Bóg ma dla człowieka dotkniętego grzechem pierworodnym, to publiczne obmycie, które dokonuje się w chrzcie świętym. Dziecko przyniesione przez rodziców do kościoła witane jest we wspólnocie chrześcijan tak zwanym „znakiem czynu i słowa”. Czynu, to znaczy trzykrotnego zanurzenia dziecka w chrzcielnicy napełnionej wodą lub trzykrotnego polania go wodą po główce. A przy tym kapłan wypowiada słowa: „…(imię dziecka), ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.
Pamiętam, jak kiedyś pokazywałem chrzcielnicę pewnemu kilkuletniemu chłopczykowi, wyjaśniając, do czego ona służy. Kiedy chłopiec usłyszał o potrójnym zanurzeniu dziecka, to ze śmiertelną powagą zapytał, czy nie można by w miejsce chrzcielnicy wstawić kabiny prysznicowej. Pewnie chciał przez to powiedzieć, że usprawniłoby to przebieg sakramentu chrztu i uczyniło ceremonię bardziej ciekawą. Ale przecież nie o to w tym wszystkim chodzi.
Od chwili polania wodą i wypowiedzenia sakramentalnej formuły przez szafarza chrztu świętego nowo ochrzczony należy do wspólnoty Kościoła i może korzystać z wszelkich łask, jakie Bóg zsyła na Kościół. Ma prawo do korzystania z innych sakramentów, ma prawo czerpać z wszelkiego dobra duchowego, jakim cieszy się Lud Boży. Sakrament chrztu w sposób tajemniczy łączy nas z osobą Jezusa Chrystusa.
Fragment książki: «Droga do Nieba Chrzest» ks. Piotr Pawlukiewicz
Wydawnictwo Sióstr Loretanek
