Tom czternasty obejmuje niedziele okresu zwykłego roku B oraz uroczystości: Trójcy Przenajświętszej, Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny oraz Wszystkich Świętych. Cykl czytań na te dni ukazuje drogę Jezusa do Jerozolimy opisaną w Ewangelii według św. Marka. Równolegle czytany jest tekst zaczerpnięty ze Starego Testamentu harmonizujący z fragmentem ewangelicznym, oraz drugie czytanie z Nowego Testamentu. Wszystkie czytania rozpatrywane łącznie przedstawiają życie wspólnoty, która pragnie naśladować Jezusa. To trzy lektury, a jedno opowiadanie. Chrystus jawi się tu jako cel ludzkich dziejów, jako Ten, ku któremu zmierza cała historia i który pozwala wejść każdemu w czas zbawienia. Zaprasza nas do konkretnego działania. Lektura tomu to wspaniały drogowskaz, który podpowie, jak rozpocząć rozmowę z Bogiem.
„Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną” – mówi pierwsze przykazanie Boże. „Będziesz miłował Pana Boga swego z całego serca swego, ze wszystkich sił, z całej duszy swojej, a bliźniego swego jak siebie samego” – naucza Jezus Chrystus. Chrześcijańska hierarchia wartości jest niezmienna i niepodważalna w każdej epoce dziejów, w każdych okolicznościach. W niej tkwi cały sens ludzkich zmagań. Tego właśnie dowodzą biografie przedstawione w niniejszym tomie.
O początkach i rozwoju niektórych nabożeństw warto niekiedy pisać – po to, by w końcu zebrać nagromadzone o nich wiadomości i poszczyć o nowe, w międzyczasie odkryte, źródła, tak żeby dotyczący ich materiał ukazać w nowym świetle. Taki właśnie cel przyświeca niniejszemu przedstawieniu pewnego etapu historii modlitwy różańcowej. Składające się na to opracowanie różne studia nad nabożeństwem różańcowym – obejmujące okres od roku 1475 do roku 1572 – stanowią, każde na swój sposób, przyczynki do lepszego poznania owego nabożeństwa, chociaż – co jest oczywiste – nie zamierzają ani nie mogą dać pełnej o nim wiedzy, a przy tym nie wyczerpują też tego tematu.
Rozważając starożytne określenia Maryi, zaczerpnięte z Biblii i z liturgii, odnajdujemy w nich nasze własne powołanie do świętości. Każde z tych wezwań kończymy ufną prośbą, zwracając się do Maryi: „Módl się za nami!”. Ona jest bowiem najpewniejszą Przewodniczką na drodze do świętości i Orędowniczką u Syna. Taka sama jest rola Kościoła, jako wspólnoty zbawienia. (...)
Litania loretańska jest nie tylko szkołą pobożności maryjnej, lecz także prawdziwym traktatem o misterium Kościoła. (...) Prosząc: „Módl się za nami”, pozwalamy im - Maryi i Kościołowi - zanosić nasze modlitwy wprost do Zbawiciela. Dzięki temu pośrednictwu modlitwa warg staje się kontemplacją tajemnic zbawczych.
Świat potrzebuje zmartwychwstania, świat musi się podnieść w jaśniejącym świetle nadprzyrodzoności, świat potrzebuje pełni Ducha Świętego, którego tak bardzo mu brakuje. Przyjdź, o Maryjo, otoczona chwałą w niebie w Twym nieskalanym ciele, w blasku Twego dziewictwa; przyjdź, o Królowo nieba i ziemi, i uchroń nas przed grożącym nam upadkiem. (…)
Nie masz jeszcze konta?
Utwórz konto