Miał rację św. Augustyn, gdy na kartach swych Wyznań zanotował: „Jakże wielki jesteś, Panie. […] Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie”. Tego niepokoju doświadcza każdy, zwłaszcza od chwili, gdy stanie wobec pytania o sens życia. Nie sposób przed tym pytaniem uciec, choć stawiamy je sobie chyba zbyt rzadko. Niemniej, co nie powinno dziwić, dopada nas ono zupełnie niespodziewanie. Wtedy je sobie uświadamiamy. Odpowiedź zaś nie jest prosta. Co więcej, nawet nieźle poinformowany dr Google tym razem też nie przyjdzie z pomocą naszym egzystencjalnym lękom, które targają naszym sercem.
Z pomocą przyjść może ta właśnie książka. Jest rodzajem osobistego dziennika. Choć nie był pisany ręką św. Jadwigi Śląskiej, jak sugeruje podtytuł, to żona Henryka Brodatego mogłaby się uważać za jego autorkę. Słowa, które tu znajdujemy, niczym różnobarwne kamyki tworzą zaskakującą mozaikę odsłaniającą nietuzinkowy portret. Przedstawia kobietę żyjącą, co prawda, w odległych czasach, ale bardzo nam bliską. Przekonuje o tym każda z kart tych intymnych bardzo zapisków. Odkrywają one przed czytelnikiem obraz nie tylko żony i matki, ale i świętej, która dzień po dniu zmaga się z tajemnicą, jaką człowiek okazuje się dla samego siebie. Stajemy się świadkami rozterek Jadwigi, jej nadziei, obaw i szalonych czasem wyborów. Budzi to pytania i zmusza do przemyśleń. To znów czyni lekturę wędrówką, podczas której odsłaniamy się przed sobą.
Czasem bardziej niż tego chcemy.
