„Tylko dla miłości bramy nieba się otwierają” – zwykł mawiać bł. Ks. Ignacy Kłopotowski. W odniesieniu do swojego kapłaństwa dodawał: „Od początku pasterskiego życia aż do końca jedna jest, wciąż nagląca, pobudka, a tą pobudką jest miłość”. Żył i działał w przekonaniu, że miłość jest doskonałością Boga, dlatego też stanowi doskonałość człowieka.
Broszurka, którą prezentujemy ukazuje krótki życiorys i duchową sylwetkę bł. ks. Ignacego Kłopotowskiego, który za swego życia obiecywał, że „w niebie nie będzie próżnował, ale wszystkim pomagał”. Dlatego znajdziemy w tej niewielkiej książeczce również modlitwy za jego wstawiennictwem, które z wiarą odmawiane wyproszą nam łaski, a nade wszystko dar świętego życia.
O początkach i rozwoju niektórych nabożeństw warto niekiedy pisać – po to, by w końcu zebrać nagromadzone o nich wiadomości i poszczyć o nowe, w międzyczasie odkryte, źródła, tak żeby dotyczący ich materiał ukazać w nowym świetle. Taki właśnie cel przyświeca niniejszemu przedstawieniu pewnego etapu historii modlitwy różańcowej. Składające się na to opracowanie różne studia nad nabożeństwem różańcowym – obejmujące okres od roku 1475 do roku 1572 – stanowią, każde na swój sposób, przyczynki do lepszego poznania owego nabożeństwa, chociaż – co jest oczywiste – nie zamierzają ani nie mogą dać pełnej o nim wiedzy, a przy tym nie wyczerpują też tego tematu.
Kolejnym tomikiem: Apelowe „głosów zbieranie”, czuję się zobowiązany do wdzięczności za całokształt pasterskiej służby i świadectwa Księdza Arcybiskupa Józefa Michalika. Chciałbym w tym słowie zaznaczyć bardzo ważne przesłanie, które wypływa z pasterskiego nauczania metropolity przemyskiego i byłego przewodniczącego Konfederacji Episkopatu Polski: „Droga wiary Maryi jest drogą współczesnego, nowoczesnego chrześcijaństwa… Jeśli Naród zachowa charakter maryjny, będzie Narodem nadziei i przyszłości”…
Niniejszy statut ma służyć osobom zjednoczonym we wspólnym odmawianiu różańca, by odkrywając głębię tej modlitwy i sięgając do korzeni tej właśnie formy jej praktykowania, zyskiwali, za zachętą św. Jana Pawła II, „sposobność duchową i pedagogiczną do osobistej kontemplacji, formacji Ludu Bożego i nowej ewangelizacji” (RVM 3).
Stowarzyszenie to nosi nazwę „Różańca”, gdyż jego członkowie, podzieleni na grupy po dwadzieścia osób, odmawiają go codziennie, każdy jedną dziesiątkę, a także dlatego, że każda grupa składa się z tylu osób, ile jest tajemnic w różańcu. (...)
Nie masz jeszcze konta?
Utwórz konto
