Piękno ma w sobie coś z sacrum. Jest tajemnicą pociągającą i inspirującą. W otoczeniu piękna chce się żyć. Raz na jakiś czas potrzebujemy zachwytu, żeby móc żyć dalej. Doświadczając piękna, wyczuwamy, że za nim kryje się coś lub Ktoś. Szukanie tego Kogoś dla mnie osobiście jest sezonem na życie. Odkrywanie piękna jest życiem.
Drogi Autorze, wiesz, czytam tę książeczkę jak zaproszenie do wędrówki. Może nawet bardzo mi się przyda takie wędrowanie z Tobą, przyglądanie się temu, co zauważymy, słuchanie, jak Ty to widzisz, co sobie teraz czy kiedyś pomyślałeś, przemyślałeś i nie wiesz do końca, co o tym myśleć. Jak to w życiu. (…) Przeczytajcie sami i powędrujcie z nami. Może do najważniejszych dla mnie rozdziałów. Do Magdaleny, jak spotyka się jej spojrzenie ze wzrokiem Jezusa. I niezwykle piękne dla mnie uwagi – tak głębokie i ważne, i piękne, że bałbym się tych myśli streszczać. I o Emaus. Dla mnie szczególna opowieść. I tu naprawdę bardzo niezwykłe porównanie Ostatniej Wieczerzy oraz wieczerzy w Emaus z dwoma uczniami już po Zmartwychwstaniu. I te myśli o Eucharystii, którą to wieczerzę odprawiasz przy ołtarzu… (…) Wiele do przemyślenia w tym wędrowaniu z Twoją książką. I z Tobą, mój Przyjacielu, Autorze. Piękna to wędrówka, choć czasami chciałbym się posprzeczać, bo inaczej widzę. Ale jest o co. Nieraz muszę przetasować w sobie już tak pięknie poukładane puzzle na eleganckim obrazeczku. Życie, sztuka, wędrowanie… I szukanie tego Kogoś, kto się za tym kryje. – Ernest Bryll –
