Prenumerata miesięcznika RÓŻANIEC 2021

W majowym numerze chcemy przypomnieć cnotę skromności, bo w wielu środowiskach jest ona dzisiaj niedoceniana. Papież Franciszek napisał kiedyś na Twitterze, że „skromność jest istotną cnotą dla tego, kto chce być na wzór Jezusa cichy i pokornego serca” (29.12.2017 r.). Stąd cnota ta wiąże się ściśle z wiarą, która prowadzi nas do szczęścia, do zbawienia. Aby było nam łatwiej iść drogą wiary, Jezus zostawił nam w Ewangelii konkretne wskazówki, postawił konkretne wymagania. Nie prosił nas, żebyśmy się wywyższali, zajmowali pierwsze miejsca. On umył swoim uczniom nogi, bo „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć” (Mk 20, 28).

Pisząc w numerze marcowym o tym, jak wygląda świat po grzechu pierworodnym, chcemy pokazać, że metoda szatana jest wciąż ta sama. „On mi nadskakuje, grzechy mi cukruje, marności światowe zawsze obiecuje”. Tylko że dziś pojawiają się „stare grzechy w nowych szatach”. I dialog szatana z człowiekiem wciąż trwa. On jak haker obserwuje nasze życie i wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewamy, włamuje się podstępnie do „systemu” naszego sumienia, wprowadzając tam wirusa obojętności na grzech i zło.

Boże Narodzenie to doskonała okazja do tego, aby podziękować za dar chrztu – dzięki niemu jestem dzieckiem Bożym. To wielkie wyróżnienie mieć takiego Ojca, który dniem i nocą czuwa nade mną, przychodzi ze swoją łaską w mojej bezradności, a kiedy upadnę, szybko mnie podnosi. Czy jednak niekiedy nie jestem podobny do dorastającego nastolatka, który buntuje się i sprzeciwia swemu ziemskiemu ojcu, bo chce być samodzielny i niezależny?

Św. Jan Paweł II w rozważaniu przed modlitwą Anioł Pański wskazywał, że „Krew Chrystusa jest ceną, którą Bóg zapłacił, aby wyzwolić ludzkość z niewoli grzechu i śmierci. Jest niezbitym dowodem miłości niebieskiego Ojca do każdego człowieka, bez żadnego wyjątku. To Krew, której jedna kropla może wybawić cały świat od wszelkiej winy” (1 lipca 2001 r.). To niesamowite: „jedna kropla” Krwi Chrystusa może wybawić nie tylko mnie grzesznika, lecz także cały świat!

Kiedy obserwuję doniesienia medialne, to wynurza się z nich obraz wyłącznie kapłańskiej patologii. I zwykle o niej się mówi w codziennych rozmowach o kapłanach. Jednak kiedy mowa o „moim proboszczu”, „moim katechecie”, „moim spowiedniku” – to już inna sprawa. Wtedy przywołujemy wspaniałe kazania, głębokie spowiedzi, rozmowy, przykłady pięknej posługi duszpasterskiej, a nawet przyjaźnie. Kluczem do zrozumienia tego zjawiska wydaje się dostępność czy nawet bliskość kapłana jako prawdziwego pasterza dusz.

„Miej serce i patrzaj w serce”, pisał Adam Mickiewicz. Przywołując słowa naszego narodowego wieszcza, tak sobie myślę: skoro wielu ludzi odwołuje się dzisiaj bardziej do rozumu niż do serca, skoro tak trudno o serce czyste, szczere, otwarte, gotowe do ofiary i poświęcenia, to jedynym Sercem, w które powinniśmy się wpatrywać, jest serce „przebite za nasze grzechy”. W czasie, kiedy w naszych sercach jest wiele lęku oraz obaw o własne życie i zdrowie, o przyszłość naszej rodziny, ale i całego świata, oddajmy się Najświętszemu Sercu Jezusa, a wtedy stanie się ono dla nas „źródłem wszelkiej pociechy”.