W historii Kościoła zawsze było tak, że święci funkcjonowali pośród tej rzeczywistości, w której przyszło im żyć. Każda epoka miała swoich świętych. Pozostały po nich wielkie dzieła, które ubogacały i uświęcały Kościół tu, na ziemi. I o ile papieże ogłaszali uroczyście taką czy inną osobę świętą lub błogosławioną, o tyle nie było i nie ma w Kościele listy potępionych. To proste: świętość jest dla każdego, a nie tylko dla wybranych. Dlatego, jak śpiewa Arka Noego: „Taki duży, taki mały może świętym być, taki gruby, taki chudy może świętym być”. Nie są to bynajmniej naiwne słowa, ale prostym, dziecięcym językiem uchwycona prawda o naszym powołaniu do świętości i zaproszenie do tego, aby znaleźć się w gronie zbawionych, czyli „szczęśliwych przez całą wieczność”.
W marcu odeszła do Pana moja mama, która była też wierną czytelniczką „Różańca”. Patrzyłem na jej piękne, choć niełatwe życie. Na miłość, jaką nam przekazała do Boga i ludzi, na jej wiarę i modlitwę. I choć nikt nie będzie przeprowadzał jej procesu beatyfikacyjnego ani papież uroczyście nie ogłosi jej świętą, dla mnie ona już tu na ziemi była „świętą mamą, żoną, babcią”. Zanim straciła przytomność, jeszcze porozmawiała ze wszystkimi przez telefon. Mówiła nam, jak mamy przygotować ją do pogrzebu i jakie prezenty zostawia dzieciom, wnuczce i prawnukom. Wyglądało to tak, jakby spokojnie, bez pośpiechu, bez żalu i rozpaczy pakowała walizki na wyjazd tam, gdzie ona będzie czekać na nas, a nie my na nią, jak to tu, na ziemi, bywało.
Jestem spokojny o mamę i tatę. Czekam na ich błogosławieństwo i wsparcie każdego dnia mojej wędrówki do nieba. Modlę się za siebie i za tych, którzy w ludzkiej ocenie może nawet zasłużyli na piekło. Oni też są przecież zaproszeni przez Jezusa, to zaproszenie zawsze jest aktualne, nigdy się nie przedawnia. I pokornie proszę: Jezu, zbaw moją duszę…
